Takie stanowisko na początku września b.r. zajął Naczelny Sąd Administracyjny (II FSK 1486/21 z dnia 3 września 2024 r.). W orzeczeniu tym NSA w pełni aprobuje wykładnię przepisów ustawy o CIT przedstawioną przez Sąd Administracyjny w Warszawie (III SA/Wa 260/21 z dnia 15 września 2021 r.).
Fit-outy wtórne to prace wykończeniowe, które nie zwiększają wartości użytkowej środków trwałych, w tym nieruchomości, z uwagi na to, że stanowią remont dotychczasowej powierzchni biurowej lub pozostają – co do zasady – w ścisłym związku z konkretnym najemcą, i których koszt jest ponoszony w związku z zawartymi długoterminowymi umowami najmu. Zazwyczaj są zmieniane lub likwidowane na koniec okresu użytkowania danej powierzchni przez konkretnego najemcę.
Koszty fit-outów wtórnych kwalifikuje się jako: koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami. Natomiast z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (ustawa o CIT) wynika, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Standardowo są one potrącalne w momencie ich poniesienia.
Prace adaptacyjne są powszechną praktyką na rynku nieruchomości komercyjnych, gdzie celem jest nie tylko zawarcie umowy, ale także generowanie długoterminowych przychodów z najmu. Niejednokrotnie koszty fit-outów przewyższają kilkukrotnie miesięczny czynsz. Trudno więc przyjmować, że celem poniesienia takich wydatków jest wyłącznie zawarcie umowy najmu – ich celem jest długoterminowe osiąganie przychodów z najmu.
Dzięki temu mechanizmowi, który jak potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny znajduje zastosowanie do fit-outów powierzchni biurowych, podatnicy CIT mogą rozłożyć koszty tych adaptacji na kilka lat, co pozytywnie wpłynie na ich długoterminowe przychody i obniży obciążenia podatkowe. Istotne jest jednak, aby spełnić oba ww. warunki z ustawy o CIT.
